Μολογήματα

Με ιδιαίτερη χαρά και ευχαρίστηση οι ηλικιωμένοι της περιοχής ήταν πρόθυμοι να μας βοηθήσουν, δίνοντας αρκετά χρήσιμες πληροφορίες, στην υλοποίηση του προγράμματός μας.
Αναπολούν στιγμές των παιδικών τους χρόνων που μας διηγήθηκαν με συγκίνηση, και θέλησαν, όπως μας είπαν "να μας μολογήσουν" κάποια βιώματα, μυστικά και τεχνικές που δεν πρέπει να χαθούν.

"Όπου φυλάει το μύλο, αλέθει"

"Φορτώναμε το στάρι στα μουλάρια μέσα σε υφαντά σακιά και το πηγαίναμε στο μύλο. Ξεκινούσαμε αχάραγα για να ξεμπερδέψουμε γλήγορα. Έπρεπε να 'χες υπομονή στο μύλο και να περιμένεις τη σειρά σου, "αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πάς." Ο μυλωνάς έπαιρνε το αλεστικό του ή ξάγι (πληρωμή του μυλωνά με σιτάρι) και εμείς το άλεσμά μας".

 Ο μπαρμπα - Στάθης

"Χτίσιμο του φούρνου"

"Χτίζαμε μια βάση μισό μέτρο περίπου ύψος με πέτρα. Πριν βάλουμε τις πυρόπλακες βάζαμε άμμο 30 εκατοστά πάχος, για να ανέβει η βάση στα 80 εκ. Πάνω σ' αυτή βάζαμε τις πυρόπλακες με λάσπη από κεραμιδόχωμα, προσέχοντας να είναι επίπεδες. Φτιάχναμε ύστερα ένα σωρό άμμο πάνω στη βάση για να γίνει θόλος. Αρχίζαμε να χτίζουμε γύρω γύρω με κεραμίδι προχωρώντας σε κάθε σειρά λίγο πιο μέσα ώσπου να κλείσει από πάνω. Από το στόμιο του φούρνου βγάζαμε σιγά - σιγά την άμμο μέσα από το φούρνο και τον καίγαμε με πολλά ξύλα".

Ο μαστρο - Γιάννης

"Τα μυστικά του καλοψημένου ψωμιού"

"Με το χάραγμα το ψωμί ανοίγει φάρδος - μάκρος και κάνει περισσότερη κόρα. Βρέχουμε το ψωμί μέσα στο φούρνο για να γίνεται η κόρα γυαλιστερή, λεπτή και σκληρή.

Για να κάμει κόρα από κάτω, πριν τελειώσει το ψήσιμο, βγάζουμε το ψωμί από το ταψί και το αφήνουμε να ψηθεί χωρίς ταψί. Για να δούμε αν ψήθηκε καλά το πιάνουμε με το ένα μας χέρι και χτυπάμε με το άλλο στην κάτω μεριά. Αν χτυπά κούφια είναι έτοιμο. Όμως το καταλαβαίνουμε και από τη μυρωδιά."

Η κυρα - Σταυρούλα

"Αλλά και ο καλοκαμένος φούρνος έχει μεγάλη σημασία. Όταν καεί πολύ (ψηλή θερμοκρασία) το ψωμί δεν προλαβαίνει να φουσκώσει όσο πρέπει. Όταν καίει λιγότερο τότε το ψωμί απλώνει".

Η κυρα - Μαριγώ

"Οι παραδοσιακοί φούρνοι ήταν στέκια των γυναικών"

"Κάποια νοικοκυριά είχαν δικούς τους φούρνους, ενώ όσα δεν είχαν έψηναν σε γειτονικούς. Οι φούρνοι ήταν τότες "τόπος συνάντησης" των νεαρών κοριτσιών, που συζητούσαν τα νέα του χωριού. Περίμεναν να δουν ποιανής θα ήταν το πιο καλοζυμωμένο καρβέλι, γιατί αυτή θα ήταν η πιο προκομμένη και θα καλοπαντρευόταν".

Η κυρα - Γιώτα

"Ονομαστές πλάστρες"

"Κάθε νοικοκυριό όταν έφτιαχνε τα μαγειρέματά του, καλούσε τις γυναίκες που ξεχώριζαν και φημίζονταν για την τέχνη τους. Ήταν γυναίκες που έπλαθαν και έκοβαν καλά και σβέλτα.
Στην περιοχή μας, πολλές πολύ ξακουστές πλάστρες, έδωσαν και το όνομά τους σε κάποια ζυμαρικά όπως Σωτήραινα, λέμε τις χυλοπίτες από κάποια Σωτήραινα που έφτιαχνε καλές χυλοπίτες".

Η κυρα - Γιαννούλα

Σπιτίσια τυροπιτιά

Δεν αγοράζαμε τότες πυτιές του εμπορίου για τα τυριά μας, αλλά φτιάχναμε σπιτική. Αυτή γίνεται με την κοιλιά του κατσικιού ή του αρνιού. Το γάλα που πίνουν τα αρνοκάτσικα γίνεται ένα μικρό κομμάτι τυριού στην κοιλιά του. Όταν σφάξουμε τα κατσίκια, παίρνουμε την κοιλιά, βγάζουμε το κομμάτι αυτό και τα πλένουμε καλά. Το βάζουμε πάλι μέσα στην κοιλιά, τη γεμίζουμε με γάλα και λίγο τσίπουρο. Αυτό αρχίζει να πήζει και γίνεται πυτιά.