Στην καρδιά της Αρκαδίας, στο κέντρο της Πελοποννήσου βρίσκεται το Λεβίδι.
Το Λεβίδι είναι ένα όμορφο γραφικό χωριό που βρίσκεται χτισμένο στους πρόποδες του Μαινάλου, στην ανατολική πλευρά και σε υψόμετρο από 750 έως 950 μέτρα.

Η Πλατεία χιονισμένη

Προς ανατολή και βορρά μεσολαβούν το πρώτο και δεύτερο Ορχομένιο πεδίο μέχρι το Αρτεμίσιο και τα βουνά της Κορινθίας και αυτό καθορίζει το ξηρό κλίμα του -μηδέν υγρασία- ιδανικό για όσους έχουν προβλήματα υγείας. Τα καλοκαίρια στο Λεβίδι είναι δροσερά και οι χειμώνες γοητευτικοί.

Η Πλατεία το καλοκαίρι 

Το Μαίναλο βρίσκεται ακριβώς από πάνω του και με τα έλατα του δημιουργεί ένα καταπράσινο πανέμορφο περιβάλλον, ασυναγώνιστα υγιεινό. Η κλίση της κωμόπολης επιτρέπει το ταξίδεμα του ματιού σε μακρινές αποστάσεις, έτσι που να το ξεκουράζει και να βοηθά στην ψυχική ηρεμία.

από τοποθεσία στο δάσος

ΚΑΤΟΙΚΟΙ –ΑΣΧΟΛΙΕΣ

Το Λεβίδι έχει γύρω στους 1200 κατοίκους και αποτελεί έδρα του ομώνυμου Δήμου. Παλιότερα, πριν η μετανάστευση προς το εξωτερικό και την Αθήνα αποδεκατίσει την ελληνική επαρχία, είχε πάνω από 4000 κατοίκους.

Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργία. Στο πρώτο και δεύτερο Ορχομένιο πεδίο καλλιεργούνται τα τελευταία χρόνια 8000 στρέμματα για παραγωγή σταριού

Το Λεβίδι ήταν και παραμένει σημαντικό εμπορικό και συγκοινωνιακό κέντρο που κατά κύριο λόγο οφείλει στη θέση του, αφού απέχει 25 χιλιόμετρα από την Τρίπολη και αποτελεί μοναδική δίοδο προς βορρά για Πάτρα και Πύργο.

Η εργατικότητα των κατοίκων του είναι γνωστή. Αρκεί να αναφέρουμε ότι με προσωπική εργασία και οικονομική στήριξη από τους ίδιους τους κατοίκους και τους ομογενείς δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 υδραγωγείο μήκους 25 χιλιομέτρων από το Μεθύδριο για την ύδρευση του χωριού. Θεωρείται από τα πρώτα μεγάλα έργα της μεταπολεμικής Ελλάδας

«... όταν τα καλοκαίρια που έμενα στο Λεβίδι, έβλεπα τους συγγενείς μου (σχεδόν όλοι οι Λεβιδιώτες είναι συγγενείς μου ) να βασανίζονται από τα ξημερώματα ως το βράδυ, πότε να καλλιεργούν τη σκληροτράχηλη γη του τόπου εκεί, πότε να συγκομίζουν από μακριά τα πενιχρά τους εισοδήματα και άλλοτε για να κουβαλούν νερό η για να φέρνουν ξύλα από το βουνό. Τους έβλεπα μαύρους από το λιοπύρι, κάθιδρους και νευρώδεις, η βουτηγμένους στη λάσπη και βρεγμένους ως το κόκαλο, κάτισχνους από την ανεπαρκή τροφή και από την πολλή εργασία, χωρίς από το άλλο μέρος να έχουν για αμοιβή μερικές απολαύσεις εκτός από τη λειτουργία της Κυριακής, όπου ικανοποιείται η θρησκευτική τους διάθεση και τους παρέχονται κάποιες αισθητικές απολαύσεις με την εκκλησιαστική μουσική, με την τάξη που επικρατεί στην εκκλησία του χωριού και με τον καλλιτεχνικό διάκοσμο, και από κάτι σπάνιες τοπικές γιορτές και πανηγύρια η οικογενειακές γιορτές ( γάμους κ.λ.π.)...»

Ακόμα αποτελούσε σημαντική πηγή εσόδων για τις Λεβιδιώτισσες και τις οικογένειές τους το εμπόριο χειροποίητων χαλιών των περίφημων αντρομίδων που κατασκεύαζαν με φυσικά νήματα και βαφές.