Μια μέρα του χρόνου καθιερώθηκε σα γιορτή αφιερωμένη στους γέροντες  και στις γερόντισσες του Λευκοχωρίου, τιμή από όλους τους νέους. Αφορμή για τη "γιορτή των γερόντων" ή το "γλέντι των γερόντων" όπως λέγεται ήταν το παράπονο ενός ηλικιωμένου προς έναν νέο της εποχής, για τους νεότερους  που κάθε καλοκαίρι έκαναν συνεστίαση, χωρίς να δίνουν σημασία στους γέρους.

Έγινε η αρχή το 1967. Καθιερώθηκε να γίνεται κάθε χρόνο το επόμενο Σάββατο από τον δεκαπενταύγουστο. Στην πλατεία του χωριού γίνεται το γλέντι με παραδοσιακό λαϊκό συγκρότημα. Πλούσιο το τραπέζι για τους τιμώμενους. Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται. Οι γέροντες σέρνουν πρώτοι το χορό, με το γνωστό  παιγνίδι της φωτιάς, κατά το οποίο ένας νέος προσπαθεί ν' ανάψει το χαρτί που κρέμεται πίσω απ' το σακάκι του πρώτου χορευτή, με το στερεότυπο στίχο:

 "δεν τ' ανάβεις δεν μπορείς - θα τ' ανάψω και θα δεις".

Ακολουθεί ο χορός του πιπεριού με το τραγούδι:

"πώς το τρίβουν το πιπέρι, του διαβόλου οι καλογέροι".

Κι "έτριβαν" το πιπέρι, πότε με τη μύτη τους, πότε με το γόνα τους... Όταν οι γέροντες κουράζονταν, έδιναν τη θέση τους στους νέους και το γλέντι συνεχιζόταν ως το πρωί.

Η Δόμνα Σαμίου, εντυπωσιασμένη από τη γιορτή των γερόντων στο Λευκοχώρι, σε μια συνέντευξη που πήρε  γι αυτή τη γιορτή, το 1978, σ' ένα "οδοιπορικό" της Ε.Ρ.Τ. λέει:

 "Το καινούριο αυτό έθιμο της γιορτής των γερόντων που βρήκαμε εδώ στο Λευκοχώρι, μας ξάφνιασε γιατί σε άλλα μέρη που πάμε, ακούμε για έθιμα που χάνονται, εδώ έχουμε ένα έθιμο που δημιουργείται και που έχει σα βάση το σεβασμό προς τους γεροντότερους."

Μετρημένα τα λόγια, του τότε προέδρου του χωριού Θόδωρου Παπαθεοδώρου:

" Όλη η εκδήλωσις αυτή γίνεται για να αποδώσουμε σεβασμό και φόρον τιμής εις τους γέροντες  της κοινότητός μας".

Πράγματι, η γιορτή των γερόντων στο Λευκοχώρι τιμά και τους γέρους του χωριού και τους νέους αλλά και το ίδιο το χωριό.

Βιβλιογραφία: Λευκοχώρι. Γιάννης Θ. Παπαθεοδώρου  Έκδοση Ένωση Λευκοχωριτών "Ο Άγιος Δημήτριος" Αθήνα 1982